Kawalan Undang-undang terhadap Kontrak Bentuk Seragam dalam Perjanjian Sewa Beli (Legal Control of Standard Form Contracts in A Hire Purchase Agreement)

Abstract

The issue of standard form contracts is not a new problem in consumer contracts. It has invoked various issues of injustice and imbalance in terms of the rights and liabilities of the contracting parties. Standard form contracts are considered as ʽone-sided contracts’ because the terms and conditions of the contract are set by one of the parties, without any negotiation process with the other parties in the contract. In consumer credit contracts such as hire purchase agreements, standard form contracts have been widely used. Issues arising in the standard form hire purchase agreements are related to unfair contract terms and exclusion clauses stipulated in the contracts. Consumers are ultimately at risk because their rights have been limited by the terms of the contract, imposed by the service provider. The objective of this article is to analyse to what extent do consumers are protected under the law when entering into a standard hire purchase agreement. Although the Hire Purchase Act 1967 and the Consumer Protection Act 1999 provide provisions to protect consumers from unfair terms and exclusion clauses in the contract, there are still loopholes and weaknesses in the existing laws that need to be addressed in order to safeguard the interest of the consumers.

Abstrak

Kontrak bentuk seragam bukanlah isu baharu dalam kontrak pengguna kerana ia telah mengundang kepada pelbagai isu ketidakadilan dan ketidakseimbangan dari segi hak dan liabiliti pihak-pihak yang berkontrak. Kontrak bentuk seragam dianggap sebagai ʽkontrak satu pihakʼ kerana terma dan syarat kontrak dibuat oleh satu pihak sahaja tanpa melalui proses perundingan dengan pihak-pihak yang lain dalam kontrak. Dalam kontrak kredit pengguna seperti kontrak sewa beli, kontrak bentuk seragam telah digunakan secara meluas. Isu-isu yang timbul dalam kontrak sewa beli yang berbentuk seragam adalah berkait dengan terma tidak adil dan fasal pengecualian yang dimasukkan dalam kontrak. Pengguna akhirnya menjadi pihak yang menanggung kerugian kerana hak-hak mereka telah dihadkan melalui terma-terma kontrak oleh pihak penyedia perkhidmatan. Objektif artikel ini adalah untuk menganalisis sejauh manakah pengguna dilindungi di bawah undang-undang apabila memasuki kontrak sewa beli berbentuk seragam. Walaupun Akta Sewa Beli 1967 dan Akta Pelindungan Pengguna 1999 menyediakan peruntukan bertujuan untuk melindungi pengguna daripada terma-terma tidak adil dan fasal pengecualian dalam kontrak, namun masih terdapat kelompangan dan kelemahan undang-undang yang perlu diberi perhatian bagi memantapkan aspek perlindungan pengguna.

Kata Kunci: Kontrak bentuk seragam, kontrak sewa beli, pengguna, terma tidak adil, fasal pengecualian